ایالات متحده آمریکا با جمعیتی بیش از 330 میلیون نفر، از یکی از پیچیده ترین سیستم های مراقبت های بهداشتی در جهان برخوردار است. این سیستم از روابط درهم تنیده بین ارائه دهندگان خدمات، پرداخت کنندگان و بیماران تحت مراقبت تشکیل شده است. سیستم مراقبت های بهداشتی ایالات متحده در حال تحول دائمی است.

مقاله پیشنهادی: مزایا و معایب زندگی در آمریکا

سیستم بهداشت و درمان آمریکا

تاریخچه سیستم بهداشت و درمان آمریکا

سیستم بهداشت و درمان پیچیده ایالات متحده ریشه در گذشته ای غنی و پرفراز و نشیب دارد. از ریشه های خیریه آن در دوران استعماری تا تکامل برنامه های دولتی و ظهور صنعت مراقبت های بهداشتی خصوصی، این سیستم شاهد تحولات چشمگیری در طول قرن ها بوده است.

دوران استعماری و اوایل جمهوری:

در دوران استعماری، مراقبت های بهداشتی عمدتاً توسط خانواده ها، همسایگان و سازمان های خیریه ارائه می شد.
پزشکان اغلب به صورت خصوصی تمرین می کردند و خدمات آنها برای بسیاری از مردم غیرقابل دسترس بود.
بیمارستان ها عمدتاً برای افراد فقیر و بی خانمان بود.

قرن نوزدهم:

در قرن نوزدهم، شاهد ظهور بیمارستان های خصوصی و مدارس پزشکی بودیم.
پیشرفت های علمی و پزشکی منجر به بهبود مراقبت های بهداشتی شد، اما نابرابری در دسترسی و کیفیت همچنان پابرجا بود.
اولین برنامه های بیمه درمانی برای جبران هزینه های بیماری و از کارافتادگی آغاز شد.

قرن بیستم:

قرن بیستم شاهد تحولات عمده ای در سیستم بهداشت و درمان آمریکا بود.
ایجاد برنامه های دولتی مانند تأمین اجتماعی و مدیکر در دهه 1930 و 1960 دسترسی به مراقبت های بهداشتی را برای سالمندان و افراد معلول گسترش داد.
رشد صنعت مراقبت های بهداشتی خصوصی منجر به افزایش تنوع ارائه دهندگان خدمات و گزینه های بیمه شد.
پیشرفت های تکنولوژیکی منجر به توسعه داروها و درمان های جدید نجات دهنده جان شد.

اواخر قرن بیستم و امروز:

در اواخر قرن بیستم و امروز، سیستم بهداشت و درمان آمریکا با چالش های متعددی از جمله افزایش هزینه ها، عدم بیمه، کیفیت نابرابر و ناکارآمدی روبرو بوده است.
اصلاحات متعددی برای رسیدگی به این چالش ها پیشنهاد شده است، اما هیچ راه حلی قطعی پیدا نشده است.
بحث در مورد آینده سیستم بهداشت و درمان آمریکا همچنان ادامه دارد.

مقاله پیشنهادی: بهترین شهرهای آمریکا برای زندگی کدامند؟

نظام مراقبت‌های بهداشت و درمان آمریکا

برخلاف بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته، در ایالات متحده آمریکا نظام «پوشش همگانی سلامت» وجود ندارد. دولت آمریکا مستقیماً خدمات بهداشتی را برای شهروندان یا بازدیدکنندگان تأمین نمی‌کند. هر زمان که خدمات پزشکی دریافت می‌کنید، فردی باید هزینه آن را بپردازد.

خدمات مراقبت‌های بهداشتی در آمریکا بسیار گران است. بر اساس وب‌سایت دولتی ایالات متحده، شکستگی پا می‌تواند منجر به دریافت صورت‌حسابی معادل با ۷۵۰۰ دلار شود. در صورت نیاز به بستری سه روزه در بیمارستان، هزینه به طور تقریبی حدود ۳۰ هزار دلار خواهد بود.

اکثر مردم آمریکا تحت پوشش بیمه سلامت قرار دارند. بیمه سلامت از بار مالی هنگفت ناشی از پرداخت مستقیم هزینه‌های پزشکان یا بیمارستان‌ها در صورت بیماری یا آسیب‌دیدگی، جلوگیری می‌کند. برای برخورداری از بیمه سلامت، لازم است پرداخت‌های دوره‌ای (که با عنوان «حق‌بیمه» شناخته می‌شوند) به شرکت بیمه سلامت پرداخت شود. در مقابل، شرکت بیمه توافق می‌کند تا بخشی یا کل صورت‌حساب‌های پزشکی شما را پرداخت نماید

تأمین مالی بیمارستان و پزشک

بیمارستان‌های دولتی و خصوصی از منابع تأمین مالی عمومی و خصوصی، هزینه خدمات خود را دریافت می‌کنند. بیمارستان‌ها معمولاً از طریق گروه تشخیصی مرتبط تأمین مالی می‌شوند. DRG مبلغ پرداختی مشخصی را برای یک بیماری یا توالی درمانی خاص اختصاص می‌دهد. بستری در بیمارستان توسط مراکز خدمات درمانی و پزشکی (CMS) و بسیاری از پرداخت‌کنندگان خصوصی به‌عنوان یک طرح پرداخت برای بیمارستان‌ها به‌طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرد.

برخلاف روش فهرست‌وار هزینه‌های اعمال جراحی و داروها، مدیکیر مبلغ ثابتی را بر اساس DRG به بیمارستان پرداخت می‌کند، صرف‌نظر از هزینه واقعی درمان. پرداخت‌های مبتنی بر DRG هزینه‌های اقامت در بیمارستان (مانند اتاق و غذا، هزینه‌های تأسیسات و غیره)، هزینه‌های اعمال جراحی، پرسنل پشتیبانی (پرستاران، تکنسین‌ها و غیره) و هزینه‌های دارو/دستگاه پزشکی را پوشش می‌دهد؛ با این حال، این سیستم شامل حق‌الزحمه پزشکان نمی‌شود.

برنامه‌های بیمه درمانی خصوصی در آمریکا

در ایالات متحده، طیف گسترده‌ای از برنامه‌های بیمه درمانی خصوصی وجود دارد، از جمله برنامه‌های ملی، منطقه‌ای و خودبیمه‌گذاری (ارائه شده توسط شرکت‌های بزرگ). معمولاً کارفرمایان در این کشور به پرداخت حق بیمه‌های بیمه خصوصی کارکنان خود (بیمه گروهی) به‌صورت ماهانه، به‌طور کامل یا بخشی از آن، کمک می‌کنند تا پوشش بیمه‌ای آنها حفظ شود.

برخی از افراد نیز برای خود از طریق بازار بیمه سلامت یا “مبادله” بیمه سلامت خصوصی (بیمه غیرگروهی) خریداری می‌کنند. بیمه‌شدگان غیرگروهی می‌توانند بر اساس درآمد خانوار خود از اعتبارات مالیاتی بهره‌مند شوند.

شرکت‌های بیمه براساس توافقات قبلی، هزینه خدمات بهداشتی را به ارائه دهندگان خدمات (بیمارستان‌ها و پزشکان) پرداخت می‌کنند. این پرداخت‌ها، به‌ویژه در مورد برنامه‌های بیمه درمانی با فرانشیزهای پایین، بخش قابل‌توجهی از کل هزینه خدمات را تشکیل می‌دهند.

برنامه‌های بیمه درمانی دولتی در آمریکا

برنامه‌های بیمه درمانی دولتی (مانند مدیکر، مدیکید و برنامه بیمه سلامت کودکان [CHIP]) توسط مراکز خدمات درمانی و پزشکی (CMS) اداره می‌شوند و تأمین مالی آن‌ها عمدتاً از طریق مالیات‌های دولتی صورت می‌گیرد.

مدیکر: مدیکر بزرگ‌ترین پرداخت‌کننده واحد در ایالات متحده است که صرف‌نظر از درآمد یا سابقه پزشکی، برای افراد بالای ۶۵ سال و افراد زیر ۶۵ سال با ناتوانی‌های دائمی یا بیماری کلیوی پیشرفته، پوشش خدمات درمانی را تأمین می‌کند.
مدیکید: مدیکید با توجه به شرایط واجدین شرایط، برای افراد زیر خط فقر و کسانی که توانایی پرداخت هزینه‌های درمانی را ندارند، خدمات مراقبتی ارائه می‌دهد. تأمین مالی این برنامه مشترکاً بر عهده دولت فدرال و ایالت‌های فردی است. هر ایالت دستورالعمل‌های خاص خود را در زمینه شرایط واجدین شرایط، خدمات و بازپرداخت تعیین می‌کند. برخورداری از پوشش هر دو برنامه مدیکر و مدیکید برای برخی افراد امکان‌پذیر است و چنین افرادی دارای «پوشش دوگانه» در نظر گرفته می‌شوند.
برنامه بیمه سلامت کودکان (CHIP): این برنامه یک برنامه ملی بیمه سلامت برای کودکان زیر ۱۸ سال است که واجد شرایط سایر برنامه‌های بیمه‌ای، از جمله پوشش بیمه خصوصی، نیستند.

بخش عمده‌ای از خدمات بهداشتی خود را از پزشک مراقبت‌های اولیه (PCP) دریافت خواهید کرد. پس از خرید بیمه سلامت، می‌توانید یک پزشک مراقبت‌های اولیه را از میان شبکه پزشکان شرکت بیمه‌تان انتخاب کنید. دانشجویان مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT) که از طرح بیمه سلامت این مؤسسه استفاده می‌کنند، می‌توانند پزشک خود را از میان پزشکان بخش سلامت MIT انتخاب نمایند. پزشک مراقبت‌های اولیه شما می‌تواند یک پرستار متخصص یا یک پزشک باشد. در صورت نیاز به معاینه فیزیکی، آزمایش خون، بیماری یا مراقبت‌های مداوم برای شرایطی مانند دیابت یا فشار خون بالا، به پزشک مراقبت‌های اولیه خود مراجعه خواهید کرد.

برای دریافت خدمات بهداشتی، معمولاً نیاز به تعیین وقت قبلی دارید. برای ویزیت Doctor visit (ملاقات با پزشک) نزد پزشک مراقبت‌های اولیه خود، باید با مطب ایشان تماس بگیرید و وقت بگیرید. هنگام تماس، لازم است دلیل نیاز به ویزیت را توضیح دهید. در صورت بیماری یا مصدومیت، به زودی برای شما وقت ویزیت در نظر گرفته می‌شود. اما برای معاینه فیزیکی دوره‌ای، ممکن است لازم باشد چند هفته یا حتی یک ماه صبر کنید.

جمع بندی

در یک نگاه کلی می توان گفت نظام مراقبت‌های بهداشتی ایالات متحده پارادوکسی پیچیده را به نمایش می‌گذارد. از یک سو، به پیشرفت‌های پزشکی و امکانات آن در سطح جهانی می‌بالد. اما از سوی دیگر، از پوشش همگانی بی‌بهره است که منجر به هزینه‌های بالا و بارهای مالی بالقوه برای شهروندان می‌شود. این سیستم منحصر به فرد، وضعیتی را ایجاد می‌کند که در آن درمان‌های پیشرفته ممکن است در دسترس باشد، اما دسترسی برای بسیاری از افراد به مانعی بزرگ تبدیل می‌شود.

حل این تناقض به راه‌حل‌های نوآورانه‌ای نیاز دارد که شکاف بین شگفتی‌های پزشکی و مقرون به صرفه بودن گسترده را پر کند. این امر می‌تواند شامل ترکیبی از رویکردها مانند اقدامات کنترل هزینه، گسترش گزینه‌های بیمه عمومی یا حتی مدل هیبریدی باشد که از نقاط قوت هر دو سیستم خصوصی و دولتی بهره می‌برد. در نهایت، موفقیت نظام مراقبت‌های بهداشتی ایالات متحده به توانایی آن در تضمین فرصت دریافت مراقبت‌های مورد نیاز برای همه افراد، صرف نظر از وضعیت مالی آنها بستگی دارد.

برای کسب اطلاعات بیشتر در زمینه مهاجرت به آمریکا و تحصیل در آمریکا، با موسسه پن استیودنتز در ارتباط باشید.

سوالات متداول سیستم بهداشت و درمان آمریکا

آیا در آمریکا بیمه سلامت همگانی وجود دارد؟

خیر، ایالات متحده برخلاف بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته، از پوشش همگانی سلامت برخوردار نیست. شهروندان آمریکایی باید خودشان برای بیمه سلامت اقدام کنند.

انواع بیمه سلامت در آمریکا کدامند؟

دو نوع اصلی بیمه سلامت در آمریکا وجود دارد:

بیمه خصوصی: کارفرمایان اغلب بخشی از حق‌بیمه کارکنان خود را پرداخت می‌کنند، اما افراد همچنین می‌توانند به طور مستقل از طریق بازارهای بیمه سلامت، بیمه خصوصی خریداری کنند.
بیمه دولتی: برنامه‌هایی مانند مدیکر (برای افراد بالای ۶۵ سال) و مدیکید (برای افراد کم‌درآمد) توسط دولت فدرال تأمین مالی می‌شوند.